ສຽວສະຫວາດ

ສຽວສະຫວາດ 2

ຈັບງ້າວມາກວດຍາມເມື່ອເພິ່ນເຫັນຍາມນອນປະຍາມ ເພິ່ນກໍຂ້າເຂົາຕາຍໝົດ. ຕື່ນເຊົ້າມາມະຫາດເຫຼັກກໍຂັບກວຽນມາຂົນເອົາສົບຄົນຕາຍໄປຖິ້ມນອກເມືອງ. ບາງພ່ອງກໍມີພີ່ນ້ອງມາຮັບເອົາໄປປະ ກອບພິທີເຜົາຝູງບໍ່ມີພີ່ນ້ອງກໍຖືກປະຖິ້ມໃຫ້ເປັນອາຫານແຮ້ງ ແລະ ກາ. ເວລານັ້ນທຸກຄົນລ້ວນແຕ່ອົກສັ່ນຂວັນເສຍ.
ມື້ທີ່ສີ່ຝຽນຍາມຂອງນາຍສະເພົາກໍວຽນມາເຖິງ, ນາຍສະເພົາຈິ່ງສັ່ງເສຍຄອບຄົວວ່າ:”ລູກແລະເມຍຮັກຂອງພໍ່ເອີຍ! ນັບແຕ່ນີ້ຈະມີແຕ່ພວກເຈົ້າທັງສາມຢູ່ດອມດູແລກັນ. ອັນເງິນ ແລະ ຄຳທີ່ເຮົາມີມູນມັງບໍ່ໄຮ້ນັ້ນກໍຫາກຊື້ໄດ້ໝົດທຸກສິ່ງ, ຊື້ບໍ່ໄດ້ແຕ່ຄວາມຕາຍ. ພໍ່ຄົງບໍ່ຄາດແຄ້ວຄວາມຕາຍມໍລະນາດ ຄືຄົນອື່ນ ອັນເປັນເວລາກຳຂອງພໍ່ເຊິ່ງກໍໄວ້ໃນຊາດປາງກ່ອນ, ເໝືອນດັ່ງສາທຸເຖົ້າກັບງົວແມ່ ແລະ ພະໂມກຄະລາຜູ້ມີລິດທານຸພາບຫັ້ນແລ”. ເມື່ອນັ້ນ ສຽວສະຫວາດກ່າວວ່າ:”ຊີ້ນບໍ່ຂາດບໍ່ໃຫ້ຄຸງຂຽງການເມືອງມີຂໍນຳໄປຄ້ຳ ນ້ຳພຽງຄໍຂໍຢັ່ງ ນ້ຳພຽງຝັ່ງຂໍລອຍ ຫອຍຈັບໄມ້ອາໄສເພິ່ງກັນໄປ ເມື່ອໄພມາຮອດເຈົ້າຂ້າຂໍຄ້ຳຊ່ວຍຕາງພໍ່ເຮີຍ” ນາຍສະເພົາຕອບສຽວສະຫວາດວ່າ: ”ພໍ່ປູກໄມ້ປະສົງໃຫ້ເປັນດົງ ພໍ່ປູກບົງປະສົງໃຫ້ເປັນເຫຼົ່າ ເຈົ້າຈົ່ງພາເມຍສ້າງເຮືອນຊານແພງແມ່ ພໍ່ບໍ່ມີໃຫ້ຮ້ອນເຖິງເຈົ້າລູກເຂີຍດອກນາ.ລູກນັ້ນຍັງໜຸ່ມແໜ້ນລູກຍ່ອມດີເກີນ ພໍ່ນີ້ຊະລາຫຼາຍຢູ່ບໍ່ນານກໍຕາຍມ້ວຍ” ເຖິງວ່າພໍ່ເຖົ້າຫ້າມປາມແນວໃດສຽວສະຫວາດກໍບໍ່ຍອມລາວຕັດສິນໃຈໄປຢູ່ຍາມ. ສຽວສະຫວາດປູສາດ ແລະ ວາງໝອນຮຽງກັບນາຍຍາມຄົນອື່ນໆແລ້ວເຂົາເຈົ້າກໍນອນເທີ້ງລົງ. ແຕ່ແລ້ວເໝືອນດັ່ງຜີສາງດົນບັນດານບໍ່ນານທຸກຄົນກໍເຊືອບຫຼັບຍັງແຕ່ສຽວສະຫວາດຄົນດຽວ. ສຽວສະຫວາດຕັ້ງສະຕິໝັ້ນຄິດຫາບຸນຄຸນພໍ່ແມ່; ທ່ອງຄາຖາອາຄົມທີ່ພໍ່ແມ່ສອນໃຫ້ ແລະ ໄຫວ້ວອນເພິ່ນໃຫ້ມາປົກປັກຮັກສາຕົນ ພ້ອມທັງເພື່ອນຮ່ວມຊະຕາກຳ499 ຄົນທັງໃຫ້ມາຊ່ວຍຕົນແກ້ໄຂບັນຫາທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນ. ເມື່ອຮອດຍາມທ່ຽງພະ ຍາກໍກຳດາບຍ່າງລົງຂັ້ນໄດມາ. ເມື່ອສຽວສະຫວາດໄດ້ຍິນສຽງບາດຕີນ ລາວກໍໝາດຄໍອະຮຶອະແຮ່ມຂຶ້ນແລ້ວກ່າວຄາຖາບົດໜຶ່ງເປັນພາສາບາລີວ່າ:“ຄະເຕສິ ຄະເຕສິ ກິງກະຣະນັງ ອະຫັງປິຕັງຊະນາມິ”. ເມື່ອໄດ້ຍິນແນວນັ້ນພະຍາກໍຮູ້ສຶກແປກໃຈແລ້ວກັບໄປຫ້ອງນອນຂອງຕົນ. ພໍຈະຮອດຍາມຕູດຊ້າຍພະຍາກໍມາກວດຍາມຕື່ມ. ສຽວສະຫວາດກໍໝາດຄໍແລ້ວກ່າວຄາຖາອີກບົດໜຶ່ງວ່າ:”ອັດສະຈັນໃຈໂອ້ ໂອນໍສັງເວດ ສັງມາເປັນນີ້ ເປັນໜ້າຢາກຫົວແທ້ນໍ”. ເມື່ອໄດ້ຍິນຄາຖາພະຍາກໍຫວັ່ນໃນໃຈຂຶ້ນມາເລັກນ້ອຍ, ແລ້ວເພິ່ນກໍກັບຫ້ອງນອນຂອງຕົນ. ເມື່ອມໍ່ຈະຮອດຍາມແຖໃກ້ຮຸ່ງ ພະຍາກໍມາກວດຍາມອີກຄັ້ງ. ເທື່ອນີ້ສຽວສະ ຫວາດກ່າວຄາຖາບົດທີສາມວ່າ:”ເພິງຈາບໍ່ເພິງຈາ ລັກຄະນາໃນໃຈ ຮູ້ແລ້ວຢ່າເນີ ຢ່າເນີ”. ພະຍາກັບຄືນສູ່ຫ້ອງນອນ, ເພິ່ນຄົ້ນຄິດດ້ວຍຄວາມເພິ່ງພໍໃຈວ່າ” ໂອນໍ! ກູວ່າກູກະດັດ ຍັງມີຜູ້ກະດໍ້ນໍ ກູຍັງຖືກຫຼອກຍ້ອນພາບຫຼອນຈົນນອນບໍ່ຫຼັບທຸກຄືນຈົນຕ້ອງຂ້າຄົນຕາຍຄືນລະ500ຄົນ. ບັດນີ້ມັນຜູ້ນີ້ໄດ້ປັດເປົ່າພາບຫລອນເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້ຊ່ວຍກູໃຫ້ຫາຍຢ້ານ ແລະ ຊ່ວຍຊີວິດນາຍຍາມທັງໝົດໄວ້ໃຫ້ພົ້ນຄວາມຕາຍ. ມື້ອື່ນກູຕ້ອງສອບຖາມໃຫ້ໄດ້ວ່າມັນແມ່ນໃຜ, ມັນຄົງເປັນຄົນມາໃໝ່ຈາກແດນອື່ນສູ່ປະເທດເຂດເມືອງກູ ຫຼືອາດຈະແມ່ນເທພາອາຮັກຈຳແລງແປງກາຍມາເປັນຄົນ. ຫາກມັນເປັນຄົນມັນຄົງເປັນຜູ້ມີວິຊາອາຄົມເປັນຜູ້ມີຜະ ຫຍາປັນຍາລ້ຳເລີດ ຫຼື ເປັນຜູ້ມີພະລັງຈິດສູງສົ່ງ. ມັນຈິ່ງໄດ້ມີສະຕິລະວັງຕົວຕະຫຼອດເວ ລາ”. ຈາກນັ້ນພະຍາກໍນອນລັບຢ່າງເປັນສຸກ. ຮຸ່ງເຊົ້າມາພວກນາຍຍາມກໍພາກັນມ້ຽນສາດ ແລະ ໝອນຂອງຕົນແລ້ວກໍກັບບ້ານ. ພວກເຂົາແປກໃຈດ້ວຍເຫດໃດພະຍາຈິ່ງບໍ່ປະຫານເຂົາ ແມ່ນສິ່ງໃດດົນໃຈພະຍາໃຫ້ປ່ຽນໄປ. ພວກເຂົາຊື່ນໝື່ນໃຈ ແລະ ລ້ຳລຶກບຸນຄຸນຂອງຄົນຫລືສິ່ງສັກສິດທີ່ໄດ້ກອບກູ້ເອົາຊີວິດຂອງຕົນໄວ້. ລະຫວ່າງທາງພວກເຂົາເຈົ້າເຈີພວກມະຫາດເຫຼັກທີ່ຂັບກວຽນມາຂົນສົບ, ພວກເຂົາຈິ່ງບອກໃຫ້ກັບ ເພາະບໍ່ມີຜູ້ໃດກາຍເປັນສົບ. ເມື່ອມາຮອດເຮືອນພໍ່ແມ່ພີ່ນ້ອງ ແລະ ລູກເມຍໄດ້ລໍຖ້າຮອງຮັບຈັບໂຈມດີອົກດີໃຈ. ເຂົາເຈົ້າລົມກັນວ່າຫາກຮູ້ວ່າຜູ້ໃດຊ່ວຍຊີວິດຕົນໄວ້ເຂົາເຈົ້າກໍຈະຍອມອຸທິດຕົວເປັນຂ້ອຍຂ້າທີຊື່ສັດເພື່ອຕອບບຸນແທນຄຸນ. ຫຼັງຈາກພະຍາຕື່ນນອນເພິ່ນກໍສັ່ງໃຫ້ມະຫາດເຫຼັກໄປຮຽກເອົາຄົນທີ່ໄດ້ຢູ່ຍາມໃຫ້ມາເຂົ້າເຝົ້າ. ເມື່ອນັ້ນຄົນທັງຫຼາຍຍັງອົກສັ່ນຂວັນເສຍຢູ່ເລີຍຈົ່ມໄຫ້ນຳຊະຕາຊີວິດອັນໂຫດຫ້ຽມຂອງຕົນທີ່ເຂົ້າໃຈຜິດຄິດໄປວ່າລອດຕາຍຕອນກາງຄືນແລ້ວຍັງຈະຕ້ອງຖືກສັ່ງໃຫ້ໄປຕາຍຕອນກາງເວັນອີກ. ພວກເຂົາເຈົ້າພາກັນໄຫວ້ວອນພະພຸດທະເຈົ້າ ແລະ ເທບພະດາທັງຫຼາຍໃຫ້ປົກປ້ອງຮັກສາຕົນ ແລະ ດົນບັນດານໃຫ້ພະຍາເມດຕາປານີເຂົາຈົ້າ. ເມື່ອຄືນນັ້ນພວກທ່ານມາຢູ່ ຍາມທີ່ນີ້ທຸກຄົນລື?ພະຍາຖາມ. ”ໂດຍ ຂ້ານ້ອຍ, ພວກນາຍຍາມຕອບ” ແມ່ນໃຜຍາມຢູ່ຕີນຂັ້ນໄດ? ແມ່ນຂ້ານ້ອຍ ສຽວສະ ຫວາດຕອບ ຈັ່ງຊັ້ນກໍແປວ່າທ່ານບໍ່ຫຼັບຕະຫຼອດຄືນເລີຍ ແລະ ກ່າວຄາຖາສາມບົດເມື່ອເຮົາລົງມາກວດຍາມ ”ແມ່ນຂ້ານ້ອຍ” ມັນມີຄວາມຫມາຍວ່າແນວໃດ” ”ເພື່ອອະທິບາຍຄວາມໝາຍຂອງຄາຖາຂ້ານ້ອຍຂໍເຫຼົ່ານິທານໃຫ້ເພິ່ນຟັງ” ຈາກນັ້ນສຽວສະຫວາດກໍເລົ່ານິທານໃຫ້ພະຍາຟັງ. ເມື່ອໄດ້ຟັງນິທານແລ້ວພະຍາກໍເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍຂອງຄາຖາ. ຈາກນັ້ນເພິ່ນກໍຖາມສຽວສະຫວາດວ່າ:”ຈົ່ງຕອບເຮົາມາຢ່າອຳເທີ້ນວ່າເຮົາໄດ້ຂ້າຄົນເປັນອັນມາກເຮົາຈະເປັນໂທດປະການໃດ?” ເມື່ອນັ້ນສຽວ ສະ ຫວາດກໍກ່າວວ່າ:”ຜູ້ຂ້າໃຫ້ມະຫາລາຊາ ມີເທບພະດາຢູ່ຮັກສາບ້ານເມືອງເຮົານີ້ແຕ່ປະຖົມບູຮານພຸ້ນແລ. ອັນອາເພດທີບັງເກີດຂຶ້ນໃນບ້ານເມືອງເຮົານີ້ແມ່ນເທບພະດາເປັນຜູ້ບັນດົນຂຶ້ນເພື່ອເຕືອນໃຫ້ຮູ້ວ່າໄດ້ມີຄົນກະທຳຄວາມຜິດ ແລະ ຄວາມຫຼາວແຫຼກ ອາດແມ່ນພະຍາ ນາງເທວີ ລູກຫລານຂອງພະຍາຫຼື ອາມາດອາດຍາທັງຫຼາຍຈະແກ້ໄຂບັນຫາຕ້ອງຫາສາເຫດຂອງມັນໃຫ້ພົບ”. ເມື່ອນັ້ນພະຍາກໍມີໃຈຊົມຊື່ນຍິນດີແລ້ວກໍປົງສັກຕັ້ງສຽວ ສະຫວາດເປັນອັກ ຄະ ມະຫາເສນາບໍດີ ມີນາມເຕັມວ່າ:ສຽວສະ ຫວາດທຳມິກະບັນດິດ ພ້ອມທັງປະທານລາງວັນເປັນຄຳ ແລະ ເຂົ້ານ້ຳຢ່າງມະຫາສານພ້ອມດ້ວຍພວກທີ່ລອດຊີວິດ ແລະ ຄອບ ຄົວໃຫ້ເປັນບໍລິວານຮັບໃຊ້ອີກດ້ວຍ. ພວກເສນາອາມາດ ແລະ ປະຊາລາດທັງເມືອງລ້ວນແຕ່ຍ້ອງຍໍຊົມຊື່ນງັນດອມທ້າວຊູອັນທີ່ໄດ້ແກ້ບັນຫາຮ້າຍແຮງທີ່ຂົ່ມຂູ່ບ້ານເມືອງເຂົາເຈົ້າມາໄລຍະໜຶ່ງ. ນັບແຕ່ນັ້ນມາ ພາບຫຼອນກໍບໍ່ປະກົດຕົວຂຶ້ນອີກ ແລະ ຄວາມຢ້ານຈະຖືກໝາຍເອົາຊີວິດກໍບໍ່ຫລອກຫລອນພະຍາອີກ. ສ່ວນພະ ຍານັ້ນກໍນັບມື້ ນັບມີຄວາມຮັກ ແລະ ເຫຼື້ອມໃສ ສຽວສະ ຫວາດຂຶ້ນເລື້ອຍໆ ຍ້ອນສຽວສະ ຫວາດມີຄວາມຮູ້ທີ່ບໍ່ມີໃຜທຽບທັນ ທັງຍັງຖວາຍຄຳແນະນຳທີ່ດີໃຫ້ແກ່ເພິ່ນ

ຕະຫຼອດມາ. ເພິ່ນເຊື່ອຟັງ ແລະ ປະຕິບັດຕາມຄຳເຫັນຂອງສຽວສະຫວາດສະເໝີ ແລະ ໜຶ່ງໃນຄຳເຫັນນັ້ນກໍແມ່ນໃຫ້ເພິ່ນຫຼິງລຳດູສາເຫດທີ່ພາໃຫ້ເທບພະດາລົງໂທດເພິ່ນ ແລະ ດົນໃຈເພິ່ນໃຫ້ໂຫດ ຮ້າຍ. ທ້າຍທີ່ສຸດເພິ່ນກໍຮູ້ວ່າ ນາງເທວີ ມີໃຈກັບກອກເປັນຊູ້ກັບຊາຍທູດ. ເພິ່ນບໍ່ປາກອັນໃດຈົນກວ່າໄດ້ພິສູດຄວາມຈິງ. ໃນຄືນກ່ອນໜ້າງານບຸນໃຫຍ່ເພິ່ນສັງເກດເຫັນວ່ານາງເທວີນອນບໍ່ຫຼັບພິກຕົວໄປມາດັ່ງຄົນເປັນບ້າເພິ່ນເລີຍເຮັດຕິນອນຫລັບໂກນ ກອກໆ ຕົກມາຕອນທ່ຽງຄືນນາງເທວີເຂົ້າໃຈວ່າເພິ່ນນອນຫຼັບແລ້ວ ກໍຢ່ອງອອກໄປກອຍຊານ ແລ້ວກໍເອົາຜ້າສະໄບມັດງ່າມ່ວງທີ່ຍື່ນຢ່ອນມາແຂວນຕົວໂຫຍ້ນລົງພື້ນດິນ ແລະ ແລ່ນໄປຫາຊາຍຊູ້ຢູ່ສວນໝາກໄມ້ຫຼັງວັງ. ພະຍາກໍໝອບໆຕາມນາງໄປແລ້ວດ້ອມໆເຂົ້າໄປພຸ່ມໄມ້ບໍ່ໄກຈາກບ່ອນນາງເທວີ ແລະ ຊາຍຊູ້ພົບກັນ ແລະ ຢູ່ບ່ອນຫັ້ນສອດສ່ອງເບິ່ງພວກເຂົາ. ເນື່ອງດ້ວຍວ່າຊາຍຊູ້ລໍຖ້ານາງເທວີນານຫຼາຍ. ບ້ອຍວ່າເຫັນນາງມັນກໍອົດຮ້າຍບໍ່ໄດ້ມັນຖາມນາງຢ່າງຮຸນແຮງວ່າ: ເປັນຫຍັງມາເດິກແທ້? ພະຍານານນອນຫຼັບ ຢ່າມາແກ້ຕົວ ມັນຮ້າຍພ້ອມທັງຟາດຝ່າມືຕົບຫູນາງຢ່າງຮ້າຍແຮງເຮັດໃຫ້ຕ້າງຫູເບື້ອງນັ້ນຟົ້ງອອກສະເດັນໄປຕົກໃກ້ຕີນພະຍາ. ພະຍາກົ້ມເກັບເອົາແລ້ວກັບຄືນວັງ. ຫຼັງຈາກເສບສຸກກັນແລ້ວນາງເທວີກໍກັບວັງ. ມື້ຕໍ່ມາພະຍາໄດ້ອອກຄຳສັ່ງໃຫ້ຂ້າບໍລິວານຈັດງານບຸນແລະໃຫ້ປ່າວເຕືອນຄົນທັງຫຼາຍໃນວັງໃຫ້ແຕ່ງອົງຊົງເຄື່ອງເຕັມຍົດແລ້ວໄປໂຮມກັນຢູ່ເຂດຂ່ວງສະໜາມ ຫຼວງໃນຍາມທ່ຽງ. ສ່ວນພະຍາກໍຮຽກສຽວສະຫວາດມາພົບລ່ວງໜ້າແລ້ວກໍອອກເດີນໄປຫໍສະໜາມຫຼວງພ້ອມກັບເສນາອາມາດຜູ້ອື່ນໆ. ເວລານັ້ນເມື່ອກຳລັງແຕ່ງໜ້ານາງເທວີກໍຊວດຮູ້ວ່າຕ້າງຫູກິ່ງຊ້າຍຂອງຕົນຕົກເຮ່ຍ ແລະ ຊວາດຮູ້ສາເຫດຂອງການຕົກເຮ່ຍ. ນາງຈິ່ງສັ່ງຄົນໃຊ້ຜູ້ເຊື່ອໃຈໄດ້ໄປຮຽນເອົາຊ່າງຄຳມາຫາໃນບັດນັ້ນ ນາງເວົ້າກັບຊ່າງຄຳວ່າ:”ຊ່າງຄຳເອີຍ! ຫາກເຈົ້າເຮັດຕ້າງຫູອີກກິ່ງໜຶ່ງແລ້ວກ່ອນຍາມທ່ຽງ ເພື່ອເປັນການຕອບແທນຂ້ອຍຈະໃຫ້ລາງວັນໃຫຍ່ແກ່ເຈົ້າ”. ຊ່າງຄຳຮັບເອົາຕ້າງຫູກິ່ງທີເຫຼືອເພື່ອເປັນແບບແລ້ວກໍກັບບ້ານ. ໃນຂະນະທີ່ຊ່າງຄຳພວມສຸມຈິດສຸມໃຈເຮັດຕ້າງຫູນັ້ນ ນາງເທວີກໍໃຈຮ້ອນຮົນເໝືອນໄຟລົນ ຍ້ອນນາງຢ້ານວ່າຊ່າງຄຳຈະເຮັດຕ້າງຫູສຳເລັດຊ້າເກີນໄປ. ເມື່ອຮອດຍາມນັດໝາຍພະຍາກໍສັ່ງມະຫາດເຫຼັກ ມາຕາມເອົານາງເທວີ. ເມື່ອບໍ່ທັນໄດ້ຕ້າງຫູເທື່ອນາງເທວີກໍຝາກຄຳນຳມະຫາດເຫຼັກວ່ານາງຍັງເຈັບຫົວ ແລະ ເປັນຫວັດ ແລະ ກິນຢ່າແດ່ແລ້ວຫາກໄຄແຄນຂຶ້ນແລ້ວກໍຈະໄປຫາພະຍາຢູ່ຫໍສະໜາມເອງ. ຂະນະດຽວກັນນາງກໍໃຫ້ຄົນໃຊ້ໄປຖາມຊ່າງຄຳວ່າຕ້າງຫູຂອງຕົນສຳເລັດແລ້ວບໍ່ ຊ່າງຄຳກໍບອກຄົນໃຊ້ນາງເທວີວ່າ:”ເຮືອນຮ່າງຕ້າງຫູນັ້ນສຳເລັດແລ້ວຍັງແຕ່ຊິຕອກຊັກລາຍໜ້າແວ່ນບ່ອນຊິໃສ່ແກ້ວ ທັງມວນ, ຄັນບໍລິບວນແລ້ວຂ້າຫາກຈະເອົາໄປຖວາຍເທວີເຈົ້າເອງແລ. ນາງເທວີຮ້ອນຮົນໃຈຍິ່ງ ເມື່ອໄດ້ຍິນຄຳນັ້ນຈິດໃຈນາງຄິດຟົ້ງຊ່ານໄປຫຼາຍປະການ:”ພະຍາເຈົ້າຈະເຮັດແນວໃດເມື່ອຮູ້ຄວາມຖ່ອຍຂອງກູ. ກູຈະຕ້ອງໂທດໜັກຖືກຂ້ຽນ ຖືກຕີ ຫຼືຖືກປະຫານ? ເມື່ອນັ້ນພະຍາຊ້ຳພັດໃຊ້ຄົນມານຳເອົານາງເທວີອີກຕື່ມ, ນາງກໍຕົວະມະຫາດເຫຼັກຂອງພະຍາຕື່ມອີກ ນາງຍັງບໍ່ທັນແຂງແຮງແທ້ເທື່ອ. ເຖິງເວລາຍາມຕູດຊ້າຍ ຊ່າງຄຳກໍເອົາຕ້າງຫູທັງຄູ່ມາຖວາຍຈາກນັ້ນນາງເທວີກໍແຕ່ງອົງຊົງເຄື່ອງອອກໄປ. ຂ້າບໍລິ ພານທັງຫຼາຍກໍແຫ່ນາງອອກໄປສູ່ສະໜາມຫຼວງ, ພະຍາໃຈຮ້ອນຮຸ່ມແຕ່ອົດເອົາເສຍບໍ່ໂກດ, ເຮັດໜ້າສົດໃສງາມນາງເທວີເຫັນດັ່ງ ນັ້ນກໍເລີຍເບົາໃຈ. ເມື່ອເຂົາເສບດຸລິຍົນດົນຕີແລ້ວແທນທີ່ຈະເປີດພິທີພະຍາກັບດຳເນີນການໄຕ່ສວນຄວາມຜິດຂອງນາງເທວີວ່າ ”ດູລານາງເທວີໂສມສີເປັນເອກງາມເຊກເລກໜຶ່ງດຽວເຈົ້າສັງຖືກະຈອນຕ້າງແກ້ວຫນ້າເອກກິ່ງດຽວນີ້ຈາ” ນາງເທວີຕົກຄະມາໃຈລູບເບິ່ງຫູແລ້ວເວົ້າວ່າ”ຜູ້ຂ້າຖືຄົບທັງຄູ່ນີ້ເດ” ”ຢ່າແກ້ຕົວເລີຍ”ພະ ຍາຢ້ຳເຈົ້າຖືແຕ່ກິ່ງດຽວແຕ່ທຳທ່າວ່າຖືທັງຄູ່. ຕ້າງກິ່ງໜຶ່ງນັ້ນເຈົ້າເອົາໄປໄວ້ໃສ, ເຈົ້າເຮັດເຮ່ຍທາງໃດຫຼືເຈົ້າແບ່ງປັນໃຫ້ໃຜ?”. ຈາກນັ້ນພະຍາກໍປ່າວໃຫ້ທຸກຄົນຮູ້ກ່ຽວກັບການພົວພັນລະວ່າງນາງເທວີກັບຊາຍຂີ້ທູດທັງຊູຕ້າງຫູກິ່ງໜຶ່ງຂຶ້ນເປັນຫຼັກຖານໃຫ້ເບິ່ງ. ນາງເທວີກົ້ມໜ້າລົງຕໍ່າຮ່າງກາຍສັນສະທ້ານເຫື່ອ ແລະ ໄຄຄ້າວໄຫຼຊືມທົ່ວຮ່າງກາຍນາງຫັນໃຈຂັດ, ສິ່ງທີ່ກຽມໄວ້ເພື່ອແກ້ຕົວຕໍ່ພະຍານັ້ນຖືກອັ້ນຢູ່ໃນຮູຄໍ. ພະຍາຈິ່ງຫຼຽວໜ້າເຈລະຈາດອມສຽວສະຫວາດວ່າ:”ໂທດອັນນາງທີກະທຳນັ້ນຈະເປັນດັ່ງໃດລື? ສຽວສະຫວາດກາບທູນພະຍາວ່າ: ”ອັນໂທດກຳນັ້ນກໍໜ້າລະ ອາຍໜັກໜາ ຊາແຜ່ນດິນແທ້ແລ. ມັນນຳຄວາມເສື່ອມເສຍມາສູ່ທຸກຄົນ ທັງຕົວນາງເອງ ທັງມະຫາລາຊາ ທັງແຜ່ນດິນ ແລະ ຊາວປະຊາທັງ ຫຼາຍ. ຈະປະຫານນາງເສຍກໍສົມຄວນຢູ່ດອກ ແຕ່ວ່າຂ້ານາງໄປກໍເສຍຄົມດາບດາຍດອກ ຈະຂ້ຽນຕີກໍເສຍເດຊານຸ ພາບ ຈະຈັບໃສ່ຄອກຂັງກັງຄາຄອກ ຄຸກກໍຈະເປື້ອນ ເຈົ້າພະຍາກໍຈະເຈັບຕາປວດໃຈອີກອັນໜຶ່ງກໍບໍ່ມີຜູ້ໃດຂັງໃຈໃຜໄດ້ດອກ ແໜງ ວ່າເພື່ອຮັກສາເດຊານຸພາບເຮົາທຳຄວາມດີ ມີຈະຣິຍະທຳອັນໜ້າສັນລະເສີນດີກວ່າ ຍັງຈະເຮັດໃຫ້ນາງຍອມຮັບໂທດກຳອັນໜ້າລະອາຍແລ້ວເຮັດໃຫ້ຄົນທັງຫຼາຍສັດທາບູຊາມະຫາລາຊາອີກດ້ວຍ.” ພະຍາຢາກຮູ້ຄຳແນະນຳຂອງສຽວສະ ຫວາດທັນທີຈຶ່ງຕັດຖາມວ່າ:”ເຮັດແນວໃດຈຶ່ງຄວນລື? ປະທານສິ່ງທີ່ຈຳເປັນແກ່ນາງ ແລ້ວພາໄປປ່ອຍໄວ້ທີ່ຫ່າງໄກຂອບຈິ່ມແດນເມືອງ ໃຫ້ນາງດຳລົງຊີບຕາມມັກ ແລະ ບໍ່ໃຫ້ນາງສ້າງຄວາມເຊື່ອມເສຍໃຫ້ມະຫາລາຊາອີກຕື່ມ” ພະ ຍາເຫັນດ້ວຍກັບຄຳແນະນຳຈິ່ງສັ່ງໃຫ້ຂ້າບໍລິວານໄປຈັດການ. ຫລັງຈາກໄຕ່ສວນແລ້ວພະຍາກໍເປີດງານບຸນ. ຫຼັງຈາກພະຍາຈຳປານະຄອນໄດ້ຈັດການຄະດີຂອງນາງເທວີຕາມຄຳແນະນຳຂອງສຽວສະ ຫວາດແລ້ວ, ຢູ່ມາວັນໜຶ່ງພະຍາໄດ້ຖາມສຽວສະຫວາດວ່າ:ສິ່ງອັນໃດດົນບັນ ດານໃຫ້ທ່ານຕັດ ສິນຄະດີຂອງນາງເທວີດັ່ງນັ້ນ? ໃນບູຮານນະການກໍມີສັກຂີນິທານດັ່ງນີ້ຢູ່ບໍ? ”ອັນວ່າສັກຂີນິທານດັ່ງນີ້ກໍມີແທ້ແລ,ເວົ້າແລ້ວສຽວສະຫວາດກໍເລົ່ານິທານໃຫ້ພະຍາຟັງ. ພາຍລຸນມາພະຍາກໍຫົດສົງກຸລະນາຣີ ຜູ້ໃໝ່ໃຫ້ເປັນມະເຫສີເທວີແຫ່ງຈຳປານະຄອນ. ນັບແຕ່ນັ້ນມາພະຍາກໍຄອງແຄ້ວຈຳປານະຄອນໄດ້ຢ່າງດີ ດວ້ຍ ທົງຢູ່ໃນມົດສະພິລາຊະທຳ ແລະ ການສະໜອງງານຂອງມະຫາມຸນຕີສຽວສະຫວາດ, ບ້ານເມືອງຮຸ່ງເຮືອງເຫຼືອງເຫຼື້ອມ, ປະຊາ ຊົນຢູ່ດີກິນດີ ແລະ ນັບຖືລະບຽບບ້ານເມືອງທຸກປະການສືບໄປ ຈົນຊົ່ວກາລະນານ.