ເລື່ອງ ປູ່ເຍີ

ມື້ໜຶ່ງ, ຍ່າເຍີກຳລັງນັ່ງແນມຂຶ້ນເມືອເທິງຫົວພູແດນໄກພຸ້ນຢູ່ ໃນຂະນະທີ່ລາວນັ່ງຢູ່ຫັ້ນມີກາລະລາດຜູ້ເປັນລູກແລ່ນເຂົ້າມາທາງຫຼັງ ແລ້ວຖາມວ່າ: ແມ່ເຮີຍ! ແມ່, ພໍ່ຂອງລູກເດດຽວນີ້ພໍ່ຢູ່ໃສ? ເປັນຫຍັງໃຜກໍເວົ້າວ່າ ບັກລູກບໍ່ມີພໍ່ ແມ່ເວົ້າໃຫ້ລູກຟັງແດ່: ເມື່ອໄດ້ຍິນລູກຖາມແນວນັ້ນ ຍ່າເຍີຈ້ອງເບິ່ງໜ້າລູກດ້ວຍຄວາມເປັນຫ່ວງເປັນໄຍແລ້ວ ແກ່ວງຫົວ ດ້ວຍຄວາມເຈັບແຄ້ນແໜ້ນໃຈແຕ່ແມ່ຕອບວ່າ: ພຸ້ນ ລູກເອີຍ! ພໍ່ຂອງລູກຢູ່ພຸ້ນ ແມ່ທັງເວົ້າທັງຊີ້ມືໄປທາງຫົວພູແດນໄກທີ່ຕິດກັບຕີນຟ້າກ່ອງ ແມ່ເປັນແນວໃດພໍ່ຂອງລູກຢູ່ຫົວພູນັ້ນບໍ່? ເມື່ອໄດ້ຍິນລູກຖາມຈັ່ງຊັ້ນຍ່າເຍີໄດ້ເລົ່າເລື່ອງທີຝັງໄວ້ໃນໃຈຂອງຕົນໃຫ້ລູກຟັງດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າວ່າ: ພໍ່ຂອງລູກຊື່ວ່າ ປູ່ເຍີ ແມ່ນີ້ກໍບໍ່ແມ່ນຄົນທຳມະດາ ພໍ່ແມ່ນີ້ລ້ວນແຕ່ແມ່ນເຊື້ອພະອິນພະພົມທັງເມືອງຟ້າໄດ້ແຕ່ງລົງມາສະເຫວີຍເມືອງລຸ່ມ ເພື່ອຄຸ້ມຄອງມະນຸດຢູ່ໃນໂລກນີ້ຕັ້ງແຕ່ຄາວດຶກດຳບັນ. ເຊິ່ງຫ່າງໄກພວກເຮົາເປັນເວລາເຫິງນານແລ້ວ ມະນຸດໄດ້ດຳລົງຊີວິດຢູໃນຄວາມທຸກຍາກລຳບາກອົດສະບັ້ນສັ່ນໜາວຢູ່ໃຕ້ຮົ່ມຟ້າອັນມືດມົນ ລົມມີດຕັດມີດແຖປັດເປົ່າຈົນກະທັ້ງເຮັດໃຫ້ເນື້ອກາຍເໝືອນຈະຂາດເປັນບັ້ນ. ມວນມະນຸດໃນເປີງນີ້ເປືອຍເອິກເປືອຍອາງເຕັມແຕ່ຂົນບໍ່ຮູ້ເຮັດແນວໃດ ມີແຕ່ນອນດິນກິນຫຍາ ພາຊີວິດຂອງຕົນດຳລົງໄປຄືເຊັ່ນນັ້ນເລື້ອຍມາ ເມື່ອຕາເວັນພຸ່ງຂຶ້ນແສງແດດສ່ອງລົງມາຈິ່ງເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນ ຕົ້ນໄມ້ ແລະ ສັດສາວາສິ່ງທັງຫຼາຍຄ່ອຍໆລຸກຕື່ນຂຶ້ນມາ ແຕ່ເມື່ອຕາເວັນຂຶ້ນໄປແລ້ວໜ້າດິນກໍເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມມືດ ແລະ ເຢັນກະດ້າງ, ມວນມະນຸດພາກັນສັ່ນສະບັ້ນ, ຕົ້ນໄມ້ເປືອຍໂຕໂດ່ນໂດ, ຈຳພວກສັດຈິບຫາຍມຸດມອດຕາຍຍ້ອນຄວາມໜາວ. ມວນມະນຸດພາກັນເປັນໝູ່ເພື່ອນຳແສງຕາເວັນ, ເຂົານຳໄປ ນຳໄປ! ແຕ່ບໍ່ທົນຕໍ່ຄວາມອິດເມື່ອຍ, ບໍ່ທົນຕໍ່ຄວາມຂາດເຂີນ ແລະ ຄວາມຫິວໂຫຍ, ເຂົາກໍລົ້ມຫາຍຕາຍເສຍເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍແຕ່ກໍ່ຍັງໄປບໍ່ເຖິງຕາເວັນ. ເມື່ອເຫັນແນວນັ້ນພໍ່ຂອງເຈົ້າຍາມໃດກໍເປັນຫ່ວງຄົ້ນຄິດຊອກຫາທິດທາງແກ້ໄຂໃຫ້ມວນມະນຸດພົ້ນຈາກຄວາມທຸກຍາກລຳບາກ, ພໍ່ຂອງລູກໄດ້ອອກເດີນທາງໄປເຖິງຫົວພູແດນໄກທີ່ມີສາຍນ້ຳໂຕນຕາດສຽງດັງສະນັ່ນ. ອາຍນ້ຳແພ່ລະອອງຂຶ້ນມາມົວມົວ ເໝືອນດັ່ງກຸ່ມເມກທີ່ພົ້ນຂຶ້ນຈອມພູ. ອາກາດໜາວຊຶມເຂົ້າໃນຕົນຕົວຂອງຄົນເຮົາຈົນປວດກະດ້າງທົ່ວຊີ້ນ, ທົ່ວໜັງເໝືອນດັ່ງມີປາຍເຂັມ ແລະ ສອນສຽບແທງ. ຢູ່ການງນຳໂຕນຕາດທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍໝອກເມກນັ້ນມີຕົ້ນໄມ້ມະນີໂຄດເກີດຂຶ້ນ. ພໍ່ຂອງເຈົ້າໄດ້ເກັບເອົາໝາກໄມ້ນັ້ນມາກິນ. ຍ້ອນໄດ້ກິນໝາກໄມ້ມະນີໂຄດນີ້ ພໍ່ຂອງລູກຈຶ່ງຮູ້ສຶກວ່າຮ່າງກາຍຂອງຕົນມີກຳລັງອັນແຮງກ້າ. ແຕ່ນັ້ນມາ ພໍ່ຂອງລູກຈິ່ງໄດ້ໄປທົ່ວທຸກຫົນທຸກແຫ່ງ ແລະ ເອົາເຫື່ອແຮງຂອງຕົນຊ່ວຍມວນມະນຸດຕ້ານຄວາມສະບັ້ນສັ່ນໜາວ, ຕ້ານຜີສາງນາງຮ້າຍ. ແຕ່ມວນມະນຸດກໍຍັງມີຄວາມທຸກຍາກລຳບາກ, ດັ່ງນັ້ນພໍ່ຂອງລູກຈຶ່ງມີຄວາມໂສກເສົ້າງ່ວມເຫງົາ ແລະ ຕັດສິນໃຈຫາທຸກວິທີເພື່ອຊ່ວຍມວນມະນຸດໃຫ້ມີຄວາມສະບາຍ. ນັບແຕ່ມື້ມາຢູ່ເມືອງລຸ່ມນີ້, ເຖິງວ່າພະອິນພະພົມອອກຄຳສັ່ງຫ້າມຂຶ້ນເມືອເມືອງຟ້າກໍຕາມ, ພໍ່ຂອງລູກກໍນຳຕົນຂຶ້ນໄປດ້ວຍຄວາມສ່ຽງໄພ, ໄດ້ເຫາະຂຶ້ນໄປສູ່ດວງຕາເວັນເຊິ່ງ ເປັນເຈົ້າຢູ່ສູງທີ່ມີໂງ່ນໄຟອັນມະຫາສານ, ເວລາໃດກໍຮຸ່ງແຈ້ງສະເໝີ ພໍ່ຂອງລູກໄດ້ລັກເອົາໄຟນັ້ນກັບມາຍັດໃສ່ໃຈໂລກ. ກຸ່ມໄຟເລີຍໄໝ້ໄປທົ່ວໃຈໂລກ ແລະ ໄໝ້ໄປສູ່ຂອບແຈອັນເລິກລັບ, ເຮັດໃຫ້ໂລກຂອງເຮົາມີຄວາມອົບອຸ່ນຂຶ້ນ, ເຮັດໃຫ້ສັດສາວາສິ່ງທັງຫຼາຍແຕກແມ່ແພ່ລູກຢ່າງໄວວາ. ນັບແຕ່ມື້ມີໄຟ, ຊີວິດຂອງມວນມະນຸດໄດ້ມີການປ່ຽນແປງໄປຫຼາຍ. ຢູ່ໃນທົ່ວທຸກແຫ່ງຫົນສຽງຮ້ອງລຳທຳເພງໄດ້ຟົດຟື້ນໄປທົ່ວໂລກ. ເພື່ອສັນລະເສີນຜົນງານອັນສະງ່າລາສີຂອງພໍ່ເຈົ້າ.

ມີມື້ໜຶ່ງ, ພະອິນຢູ່ເມືອງຟ້າໄດ້ສ່ອງສາຍຕາທິບຜ່ານກຸ່ມເມກລົງມາເຫັນບັນດາກິ່ງກ້ານດວງດອກຂອງພຶກ ສາທັງຫຼາຍປົ່ງຂຶ້ນທົ່ວປ່າດົງ, ມວນມະນຸດກໍພາກັນເຮັດໄຮ່ທຳນາ ບາງພ່ອງກໍເຮັດໄຮ່ເຮັດສວນ ແລະ ບູລະນະສ້າງ ສາຫລາຍ ເໝືອນດັ່ງຝູງມົດຝູງປວກ, ດັ່ງນັ້ນ, ພະອິນຈິ່ງຮຽກເອົາພໍ່ຂອງເຈົ້າໄປໃສ່ໂທດ, ພໍ່ເຈົ້າຖືກພະອິນຍັດໄຟເຂົ້າທ້ອງ, ໄຟຈິ່ງໄໝ້ພໍ່ເຈົ້າເສຍໄປ. ແລ້ວໂຍນຄາບຂອງພໍ່ເຈົ້າຖິ້ມລົງມາເມືອງລຸ່ມ ພໍ່ຂອງເຈົ້າຈິ່ງກາຍເປັນພູໄຟມະໄລກັນ ໃນໃຈຂອງພູໄຟມະໄລກັນນັ້ນເວລາໃດກໍໄໝ້ເໝືອນດັ່ງວ່າໄຟນັ້ນໄໝ້ລາມດວງໃຈຂອງພໍ່ເຈົ້າ ເທົ່າທຸກວັນນີ້. ບາງຄັ້ງພູໜ່ວຍນັ້ນກໍພົ່ນໄຟອອກມາບໍ່ຈັກວ່າເທົ່າໃດມື້ເທົ່າໃດຄືນຈິ່ງເຊົາ.

ເຖິງວ່າພໍ່ຂອງເຈົ້າໄດ້ເສຍໄປກໍຕາມ, ເພິ່ນກໍຍັງເປັນຫ່ວງນຳມວນມະນຸດທີ່ຖືກດັບສູນ ຍ້ອນຄວາມສະບັ້ນ ສັ່ນໜາວ, ຜູ້ໃດກໍຄິດຮອດຮ້ອງໄຫ້ໄຕ່ຖາມເຖິງບຸນຄຸຂອງພໍ່ເຈົ້າ, ແຕ່ເຮັດແນວໃດກໍເອົາຄືນບໍ່ໄດ້ເພາະຢ້ານລິດເດດຂອງພະອິນເມືອງຟ້າ. ນັບແຕ່ມື້ພໍ່ເຈົ້າຕາຍໄປ, ແມ່ກໍໄດ້ນຳເຈົ້າເຂົ້າມາລັກລີ້ຢູ່ໃນປ່າ ເພື່ອຫຼີກເວັ້ນຈາກການປອງຮ້າຍຂອງພະອິນ. ດຽວນີ້ລູກໃຫຍ່ສູງຈູງໜ້າມາແລ້ວ, ລູກຕ້ອງກະທຳຕາມແບບຢ່າງຂອງພໍ່ເຈົ້າດສ້າງຄວາມດີມີສິນທຳ ເພື່ອຊວ່ວຍເຫຼືອມວນມະນຸດໃຫ້ພົ້ນຈາກຄວາມທຸກຍາກລຳບາກເໝືອນກັນກັບພໍ່ເຈົ້າເດີ.