ຄັ້ງອາດີດຕະການເມື່ອພະພຸດທະເຈົ້າເປັນພະໂພທິສັດສະເຫວີຍຊາດເປັນພະສຸວັນນະສາມ ມີເລື່ອງເລົ່າວ່າຊາຍໜຸ່ມຊື່ ທຸກຸນຣະ ກັບ ຍິງສາວຊື່ ປາຣິກາ ທັງສອງເປັນລູກຂອງນາຍພານ ແລະ ຖືກບັງຄັບໃຫ້ແຕ່ງງານກັນ ແຕ່ຊາຍໜຸ່ມ ແລະ ຍິງສາວບໍ່ຕ້ອງການ ເພາະເຫັນວ່າ ການມີຄູ່ເປັນທຸກແຕ່ບໍ່ສາມາດຫລີກລຽງໄດ້ ເມື່ອແຕ່ງງານແລ້ວ ຈິ່ງຊວນກັນອອກບວດເປັນຣືສີ ແລະ ຣືສີນີ ໃນປ່າຫິມະພານ ແຕ່ເຂົາທັງສອງກໍ່ບໍ່ເຄີຍຄິດເລີຍທີ່ຈະລ່ວງລະເມີດປະເວນີກັນ. ພະອິນຢູ່ທີ່ສວງສະຫວັນຊົງເບິ່ງເຫັນວ່າໃນອະນາຄົດຮືສີທັງສອງຈະຕາບອດຊີວິດຈະລຳບາກເພາະບໍ່ມີຄົນເບິ່ງແຍງດູແລ ຈິ່ງບອກໃຫ້ຮືສີທຸກຸນຣະລູບທ້ອງຂອງຣືສີນີປາຣິກາໃນເວລານາງຈະມີລະດູຄົບຮອບເດືອນ ໃຫ້ມີລູກທັງສອງເຫັນວ່າບໍ່ໄດ້ປະພຶດພົມມະຈາລີຈິ່ງປະຕິບັດຕາມ ຕໍ່ມາບໍ່ນານຣືສີນີປາຣິກາຈິ່ງຕັ້ງຄັນ ແລະ ຄອດບຸດອອກມາເປັນຊາຍຊື່ວ່າ ສຸວັນນະສາມ. ສຸວັນນະສາມເປັນເດັກມີບຸນ ຈິດໃຈດີມີເມດຕາ ສັດໃນປ່າກໍ່ລ້ວນແຕ່ເປັນມິດຂອງສຸວັນນະສາມໝົດທັງສິ້ນ. ວັນໜຶ່ງພໍ່ແມ່ຂອງສຸວັນນະສາມອອກໄປຫາເກັບໝາກໄມ້ຄະນະເດີນທາງກັບກໍເກີດມີຝົນຕົກໜັກ ທັງສອງຈິ່ງລົບຝົນໄປຊົ້ນຢູ່ທີ່ຈອມປວກກ້ອງຫົ່ມໄມ້ແຫ່ງໜຶ່ງ ທັນໃດນັ້ນງູເຫົ່າໄດ້ອອກມາຈາກຈອມປວກແລ້ວກໍພົ່ນພິດໃສ່ເຮັດໃຫ້ທັງສອງຕາບອດທັນທີ, ສຸວັນນະສາມເປັນຫ່ວງພໍ່ແມ່ຫລາຍຈິ່ງໄດ້ອອກໄປຕາມຊອກຫາພົບວ່າທັງສອງຕາບອດເສຍແລ້ວ. ສຸວັນນະສາມເສຍໃຈຫລາຍຈິ່ງຮ້ອງໄຫ້ເພາະສົງສານແລ້ວກໍຫົວອອກມາດ້ວຍຄວາມດີໃຈທີ່ຈະໄດ້ລ້ຽງດູພໍ່ແມ່ຢ່າງເຕັມທີ, ຕອນນັ້ນສຸວັນນະສາມມີອາຍຸໄດ້ 16 ປີ . ສຸວັນນະສາມຕັ້ງໃຈເຝົ້າບົວລະ ບັດຮັບໃຊ້ພໍ່ແມ່ຢ່າງໃກ້ສິດແລະມີຄວາມສຸກຕະຫລອດມາ.
ສຸວັນນະສາມໄດ້ມັດເຊືອກເນັ່ງຈາກສາລາໄປສະຖານທີ່ຕ່າງໆເຊັ່ນ:ບ່ອນຖ່າຍໜັກແລະຖ່າຍເບົາ,ບ່ອນພັກຜ່ອນກາງເວັນແລະບ່ອນພັກ ຜ່ອນກາງຄືນ,ບ່ອນຍ່າງຈົງກົມເພື່ອເປັນຮາວໃຫ້ແກ່ບິດາມານດາຂອງຕົນໄດ້ຈັບກ້າວເດີນໄປ. ສຸວັນນະສາມໃຫ້ພໍ່ແມ່ຂອງຕົນໄດ້ແອບຝຶກຈັບຍ່າງໄປຕາມສະຖານທີ່ຕ່າງໆຈົນຊິນເຄີຍ ແລ້ວບອກໃຫ້ພໍ່ແມ່ສະບາຍໃຈ ແລະ ໃຫ້ຢູ່ຢ່າງບໍ່ຕ້ອງກັງວົນໃຈ. ບິດາມານດາມີຄວາມຮູ້ສຶກຕື້ນຕັນໃຈ ແຕ່ໃນຂະນະດຽວກັນຈິ່ງຮູ້ສຶກສົງສານລູກທີ່ຕ້ອງມາຮັບພາລະອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຄືລ້ຽງດູບິດາມານດາ.
ວັນໜຶ່ງພະເຈົ້າກະບິນຣະຍັກຣາຊາແຫ່ງເມືອງພະຣານະສີສະເດັດປະພາດອອກໄປລ່າສັດຢູ່ທີ່ປ່າຫິມະພານຕາມລຳພັງຈິ່ງໄດ້ເຫັນສຸວັນ ນະສາມກຳລັງຕັກນ້ຳໃຫ້ຝູງໝູ່ກວາງທີ່ກຳລັງກິນນ້ຳຢູ່ແລ້ວສົງໄສວ່າເປັນເທວະດາຫລືວ່ານາກ ຈິ່ງໄດ້ຍິງທະນູໃສ່ຖືກຂ້າງຂອງສຸວັນນະສາມເຮັດໃຫ້ສຸວັນນະສາມລົ້ມລົງເລືອດໄຫລນອງເຕັມພື້ນດິນ ຝູງສັດກໍສະເດີດຕື່ນແລ່ນໜີໄປໝົດ ພະຣາຊາກະບິນຣະ ຍັກ ອອກມາເບິ່ງແລ້ວແນະນຳຕົນເອງຕໍ່ສຸວັນນະສາມ. ສ່ວນສຸວັນນະສາມຈິ່ງໄດ້ກາບທູນເຖິງຄວາມເປັນຫ່ວງບິດາມານດາວ່າ ຖ້າຕົນເອງຕາຍ ແລ້ວບິດາມານດາຈະຕ້ອງທຸກກໍຕ້ອງລຳບາກເພາະບໍ່ມີຄົນເບິ່ງແຍງດູແລ, ສ່ວນພະຣາຊາຮູ້ວ່າຕົນເອງມີຄວາມຜິດຢ່າງຍິ່ງທີ່ໄດ້ກະທຳລົງໄປຈິ່ງໄດ້ໃຫ້ສັດຈະສັນຍາຕໍ່ສຸວັນນະສາມວ່າຈະເບິ່ງແຍງດູແລພໍ່ແມ່່ໃຫ້ດີທີ່ສຸດ. ແລ້ວຖາມທາງໄປສາລາ ຈາກນັ້ນສຸວັນນະສາມກໍ່ສະລົບໄປ. ພະຣາຊາກໍ່ໄດ້ສາລະພາບທີ່ຕົນເອງມີຄວາມຜິດຕໍ່ຣືສີທັງສອງ. ຣືສີທັງສອງບໍ່ໄດ້ຄິດຄຽດແຄ້ນແຕ່ຢ່າງໃດ, ແຕ່ກໍຮ້ອງໄຫ້ດວ້ຍຄວາມທຸກໂສກແລ້ວຂໍໃຫ້ຊ່ວຍພາໄປຫາສຸວັນນະສາມ ເມື່ອໄປເຖິງນາງປາຣິກາຣືສີນີລູບຄຳເບິ່ງກໍຮູ້ວ່າສຸວັນນະສາມຍັງບໍ່ຕາຍຈິ່ງຕັ້ງສັດຈະອາທິ ຖານຂໍໃຫ້ຢາພິດໄດ້ເຫືອດຫາຍໄປຈາກຮ່າງກາຍຂອງລູກຊາຍ, ໃນຂະນະນັ້ນເທບທິດາສູນທະລີຊຶ່ງເຄີຍເປັນມານດາຂອງສຸວັນນະສາມ ແຕ່ຊາດອາດີດມາແລ້ວເຖິງເຈັດຊາດ ແລະ ຄອຍຄຸ້ມຄອງຊ່ວຍເຫຼືອສຸວັນນະສາມຢູ່ ກໍກາບຄຳສັດຈະອາທິຖານ ສຸວັນນະສາມຈິ່ງຟື້ນຂຶ້ນ ມາຢ່າງໜ້າອັດສະຈັນ ອີກຍັງເຮັດໃຫ້ດວງຕາຂອງພໍ່ແລະແມ່ຫາຍເປັນປົກກະຕິ ທັງສີ່ມີຄວາມດີອົກດີໃຈຫຼາຍແລ້ວກັບໄປທີ່ສາລາ. ສຸວັນ ນະສາມກາບທູນພະຣາຊາໃຫ້ຕັ້ງຢູ່ໃນສິນກິນໃນທຳ ພະຣາຊາຈິ່ງນ້ອມຮັບເອົາຄຳເວົ້າຂອງສຸວັນນະສາມໄປປະຕິບັດຕາມ ແລ້ວຂໍຂະມາສຸວັນນະສາມ ຈາກນັ້ນກໍອຳລາຣືສີແລະຣືສີນີກັບໄປທີ່ພະນະຄອນຂອງຕົນ ພະຣາຊາກະບິນຣະຍັກຊົງບຳເພັນກຸສົນຕ່າງໆຕະ ຫລອດຈົນເຖິງພະຊົນຊີບ ຝ່າຍສຸວັນນະສາມແລະບິດາມານດາກໍຕັ້ງໃຈຈະເລີນບຳເພັນທຳຈົນໄດ້ຊານຊະມາບັດຢູ່ມາຈົນຄວນແກ່ອາຍຸໄຂແລ້ວໄປເກີດໃນພົມມະໂລກ.
ສຸວັນນະສາມໄດ້ມັດເຊືອກເນັ່ງຈາກສາລາໄປສະຖານທີ່ຕ່າງໆເຊັ່ນ:ບ່ອນຖ່າຍໜັກແລະຖ່າຍເບົາ,ບ່ອນພັກຜ່ອນກາງເວັນແລະບ່ອນພັກ ຜ່ອນກາງຄືນ,ບ່ອນຍ່າງຈົງກົມເພື່ອເປັນຮາວໃຫ້ແກ່ບິດາມານດາຂອງຕົນໄດ້ຈັບກ້າວເດີນໄປ. ສຸວັນນະສາມໃຫ້ພໍ່ແມ່ຂອງຕົນໄດ້ແອບຝຶກຈັບຍ່າງໄປຕາມສະຖານທີ່ຕ່າງໆຈົນຊິນເຄີຍ ແລ້ວບອກໃຫ້ພໍ່ແມ່ສະບາຍໃຈ ແລະ ໃຫ້ຢູ່ຢ່າງບໍ່ຕ້ອງກັງວົນໃຈ. ບິດາມານດາມີຄວາມຮູ້ສຶກຕື້ນຕັນໃຈ ແຕ່ໃນຂະນະດຽວກັນຈິ່ງຮູ້ສຶກສົງສານລູກທີ່ຕ້ອງມາຮັບພາລະອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຄືລ້ຽງດູບິດາມານດາ.
ວັນໜຶ່ງພະເຈົ້າກະບິນຣະຍັກຣາຊາແຫ່ງເມືອງພະຣານະສີສະເດັດປະພາດອອກໄປລ່າສັດຢູ່ທີ່ປ່າຫິມະພານຕາມລຳພັງຈິ່ງໄດ້ເຫັນສຸວັນ ນະສາມກຳລັງຕັກນ້ຳໃຫ້ຝູງໝູ່ກວາງທີ່ກຳລັງກິນນ້ຳຢູ່ແລ້ວສົງໄສວ່າເປັນເທວະດາຫລືວ່ານາກ ຈິ່ງໄດ້ຍິງທະນູໃສ່ຖືກຂ້າງຂອງສຸວັນນະສາມເຮັດໃຫ້ສຸວັນນະສາມລົ້ມລົງເລືອດໄຫລນອງເຕັມພື້ນດິນ ຝູງສັດກໍສະເດີດຕື່ນແລ່ນໜີໄປໝົດ ພະຣາຊາກະບິນຣະ ຍັກ ອອກມາເບິ່ງແລ້ວແນະນຳຕົນເອງຕໍ່ສຸວັນນະສາມ. ສ່ວນສຸວັນນະສາມຈິ່ງໄດ້ກາບທູນເຖິງຄວາມເປັນຫ່ວງບິດາມານດາວ່າ ຖ້າຕົນເອງຕາຍ ແລ້ວບິດາມານດາຈະຕ້ອງທຸກກໍຕ້ອງລຳບາກເພາະບໍ່ມີຄົນເບິ່ງແຍງດູແລ, ສ່ວນພະຣາຊາຮູ້ວ່າຕົນເອງມີຄວາມຜິດຢ່າງຍິ່ງທີ່ໄດ້ກະທຳລົງໄປຈິ່ງໄດ້ໃຫ້ສັດຈະສັນຍາຕໍ່ສຸວັນນະສາມວ່າຈະເບິ່ງແຍງດູແລພໍ່ແມ່່ໃຫ້ດີທີ່ສຸດ. ແລ້ວຖາມທາງໄປສາລາ ຈາກນັ້ນສຸວັນນະສາມກໍ່ສະລົບໄປ. ພະຣາຊາກໍ່ໄດ້ສາລະພາບທີ່ຕົນເອງມີຄວາມຜິດຕໍ່ຣືສີທັງສອງ. ຣືສີທັງສອງບໍ່ໄດ້ຄິດຄຽດແຄ້ນແຕ່ຢ່າງໃດ, ແຕ່ກໍຮ້ອງໄຫ້ດວ້ຍຄວາມທຸກໂສກແລ້ວຂໍໃຫ້ຊ່ວຍພາໄປຫາສຸວັນນະສາມ ເມື່ອໄປເຖິງນາງປາຣິກາຣືສີນີລູບຄຳເບິ່ງກໍຮູ້ວ່າສຸວັນນະສາມຍັງບໍ່ຕາຍຈິ່ງຕັ້ງສັດຈະອາທິ ຖານຂໍໃຫ້ຢາພິດໄດ້ເຫືອດຫາຍໄປຈາກຮ່າງກາຍຂອງລູກຊາຍ, ໃນຂະນະນັ້ນເທບທິດາສູນທະລີຊຶ່ງເຄີຍເປັນມານດາຂອງສຸວັນນະສາມ ແຕ່ຊາດອາດີດມາແລ້ວເຖິງເຈັດຊາດ ແລະ ຄອຍຄຸ້ມຄອງຊ່ວຍເຫຼືອສຸວັນນະສາມຢູ່ ກໍກາບຄຳສັດຈະອາທິຖານ ສຸວັນນະສາມຈິ່ງຟື້ນຂຶ້ນ ມາຢ່າງໜ້າອັດສະຈັນ ອີກຍັງເຮັດໃຫ້ດວງຕາຂອງພໍ່ແລະແມ່ຫາຍເປັນປົກກະຕິ ທັງສີ່ມີຄວາມດີອົກດີໃຈຫຼາຍແລ້ວກັບໄປທີ່ສາລາ. ສຸວັນ ນະສາມກາບທູນພະຣາຊາໃຫ້ຕັ້ງຢູ່ໃນສິນກິນໃນທຳ ພະຣາຊາຈິ່ງນ້ອມຮັບເອົາຄຳເວົ້າຂອງສຸວັນນະສາມໄປປະຕິບັດຕາມ ແລ້ວຂໍຂະມາສຸວັນນະສາມ ຈາກນັ້ນກໍອຳລາຣືສີແລະຣືສີນີກັບໄປທີ່ພະນະຄອນຂອງຕົນ ພະຣາຊາກະບິນຣະຍັກຊົງບຳເພັນກຸສົນຕ່າງໆຕະ ຫລອດຈົນເຖິງພະຊົນຊີບ ຝ່າຍສຸວັນນະສາມແລະບິດາມານດາກໍຕັ້ງໃຈຈະເລີນບຳເພັນທຳຈົນໄດ້ຊານຊະມາບັດຢູ່ມາຈົນຄວນແກ່ອາຍຸໄຂແລ້ວໄປເກີດໃນພົມມະໂລກ.
